کلافگی مردم اصفهان از وضعیت وحشتناک هوا/ کوه صفه حتی از میدان انقلاب دیده نمیشود
به گزارش خبرنگار تابناک از استان اصفهان، برای تهیه گزارش مردمی سری به گذر چارباغ اصفهان زدیم و با مردم گفتگو گرفتیم. آنها انتظار دارند مسئولان فراتر از تصمیمات مقطعی عمل کنند و با برنامهریزی جدی، بلندمدت و شفاف، ریشههای اصلی آلودگی را مهار کنند؛ از مدیریت صنایع گرفته تا نوسازی ناوگان حملونقل و توسعه فضاهای سبز.
اصفهان، شهری که قرنها به دلیل زیبایی، فرهنگ و نفس پاکش شناخته میشد، امروز بیش از هر زمان دیگری چشمانتظار هواست؛ هوایی که مردمش حق دارند آن را سالم، شفاف و قابل تنفس ببینند.
هوای اصفهان بار دیگر در وضعیت قرمز قرار گرفت؛ شاخص آلودگی نفسگیرتر از آن است که بتوان آن را تنها یک پدیده فصلی نامید. ظهر امروز، در حالی که بخشهایی از محور تاریخی و پررفتوآمد چهارباغ عباسی در هالهای از غبار خاکستری فرو رفته بود، مردم با چهرههای گرفته و ماسکهای روی صورت، از کنار درختان کمجان عبور میکردند.
بسیاری از رهگذران، معلمان، رانندگان، دانشجویان و فروشندگان برای دقایقی توقف میکردند تا درباره وضعیت هوا، دلخوریها و نگرانیهایشان صحبت کنند؛ نگرانیهایی که به وضوح نشان میدهد بحران آلودگی هوا برای اصفهانیها دیگر یک هشدار ساده نیست، بلکه به یک تهدید مداوم برای سلامت و زندگی روزمره تبدیل شده است.
سمیه، مادر جوانی که کالسکه کودک خود را هُل میدهد، میگوید: «من امروز مجبور بودم بیام بیرون. اما راستش هر بار که شاخص آلایندهها بالا میره، با استرس از خونه میزنم بیرون. پسرم دو سالشه، این هوا برای بچهها خطرناکه. چرا هیچ چیز درست نمیشه؟»
در چند قدمی او، رضا، دانشجوی ۲۳ سالهای که از مسیر دانشگاه در حال عبور است، ماسک خود را کمی جابهجا میکند و ادامه میدهد: «هر سال بدتر از پارسال. همهمون میدونیم ریشه بخشی از آلودگی مربوط به صنایع اطراف شهره، اما چرا تصمیم جدی گرفته نمیشه؟ چرا تعطیلی مقطعی تنها راهکار میمونه؟»
از ابتدای هفته، گزارشهای سازمان محیط زیست و مرکز پایش آلودگی نشان میدهد که شاخص کیفیت هوا در برخی مناطق اصفهان از مرز ۲۰۰ نیز عبور کرده؛ موضوعی که موجب تعطیلی intermittent مدارس و توصیههای مکرر برای کاهش رفتوآمدهای غیرضروری شده است. با این حال، حضور امروز مردم در چهارباغ نشان میدهد زندگی شهری، حتی در هوای آلوده، همچنان ادامه مییابد و بسیاری ناچارند در این شرایط فعالیت کنند.
حسین، راننده در حاشیه میدان انقلاب، کنار ایستگاه تاکسی توقف کرده و میگوید: «ما که نمیتونیم کار نکنیم. درآمد روزانهست. وقتی هوا اینطوری میشه، مشتری کمتره، اما کار خواب نمیکنه. از طرفی این آلودگی روی ریههامون نشسته. انگار همهچی دست به دست هم داده مردم بیشتر آسیب ببینن.»
در مقابل یکی از مشتریان کتابفروشیهای قدیمی چهارباغ، نرگس خریدار ۳۵ ساله، با صدایی گرفته میگوید: «از صبح سه بار سرفههای خشک اذیتم کرده. دکتر گفت حساسیت فصلیه، اما من میدونم این هوا کار خودشه. مشتریها کمتر میان. اصلاً حس قدمزدن توی این هوا نیست.»
آنچه امروز در میدان نقشجهان، چهارباغ و خیابانهای مرکزی اصفهان دیده میشود، تنها آلودگی در سطح ظاهری نیست. لایه سنگین و قابلمشاهده ذرات معلق، انگار کیفیت زندگی را با خود پایین آورده است. مردم دیگر فقط نگران سردرد و سوزش چشم نیستند؛ آنها از تداوم وضعیتی گلایه دارند که هر زمستان و پاییز تکرار میشود و راهکارهای ارائهشده نیز موقتی و ناکارآمد به نظر میرسد.
علی، کارمند یکی از بانکهای اطراف، در حالی که از محل کار به سمت چهارباغ قدم میزند، میگوید: «هر روز صبح که از خواب بیدار میشم، اولین کاری که میکنم چک کردن وضعیت کیفی هواست. این شده روتین زندگی ما. واقعاً خستهکننده و نگرانکننده است. ما از مسئولان انتظار داریم راهحل بلندمدت بدن. این شهر نفسش بند اومده.»
در این میان، نوجوانان و دانشآموزانی که روزهای اخیر در کلاسها حاضر نشدهاند، همچنان نیازمند فعالیت و رفتوآمد هستند. کیان، دانشآموز، میگوید: «مدرسه تعطیله، ولی باید کارهامون رو انجام بدیم. اما هر بار که بیرون میآم چشمهام میسوزه. انگار روی شهر یه مه کدر نشسته.»
برخی نیز اعتراضشان را آشکارتر بیان میکنند. زهرا، دانشجو در حال توزیع بروشورهای مرتبط با آسیبهای آلودگی هواست. او میگوید: «این بحران قابل حلّه، اما نیاز به اراده جدی داره. کاهش مصرف سوختهای فسیلی، محدودیت برای صنایع آلاینده، توسعه حملونقل پاک… اینها شعار نیست، راهحل واقعیه. مردم حق دارن هوای سالم تنفس کنن.»
گفتوگوی امروز با مردم در چهارباغ نشان میدهد که آلودگی هوا برای شهروندان اصفهان نه تنها یک مشکل زیستمحیطی، بلکه دغدغهای اجتماعی، اقتصادی و سلامتمحور است.
امروز سه شنبه چهارم آذر ماه اوضاع بدترین روز در بین همه روزهای اخیر است. حتی از انقلاب نمی توان به خوبی کوه صفه را دید و این یعنی آنالیزهای کیفی مردم به درستی بیان می کند که آلودگی بی داد می کند. بیماریها و مشکلات حال و آینده مشخص می کند چه بر سر مردم می آورد و انگار در توان مسوولان نیست گامی در راستای بهبود اوضاع بردارند، آنها چشم انتظار باد هستند. بادی که نمی وزد مثل بارانی که نمی بارد.
انتهای پیام/