به نام خدا
روزی روزگاری
خاطرات غلامعباس حسن پور
قسمت چهل و ششم
اواخر س‌ال ۱۳۶۴ عملیات والفجر هشت تثبیت شد و گردان امام حسین پس از اتمام ماموریت به اراک بازگشت بعداز مدتی استراحت خود را به سپاه ناحیه مرکزی معرفی نموده و در واحد تدارکات سپاه مشغول خدمت شدم در آن واحد کارهای مالی و حسابداری انجام می دادم پنج ماه در آنجا انجام وظیفه نمودم .
عصر پنجشنبه و روز جمعه که تعطیل بود به اتفاق همسرم فاطمه خانم به روستای کودزر فراهان نزد خانواده ایشان می رفتیم و درآن روستا به ما خیلی خوش می گذشت .
البته پدر خانمم مرحوم مشهدی حسین کودزری فراهانی از من توقع کار و کمک در امور کشاورزی داشت و چون فصل برداشت محصول بود اجبارا جهت درو گندم با ایشان سر زمین های کشاورزی
می رفتم و با داس گندم ها را کمک ایشان درو می کردم .
چند ماهی که در واحد تدارکات قسمت امور مالی و حسابداری خدمت می کردم کارم حساس بود و می بایست در کارم دقت کافی می کردم که به مشکل حسابداری و حسابرسی نخورم .
در آن زمان ساختمان بسیج سپاه ناحیه مرکزی در دست احداث بود .
همیشه باید حساب حقوق بنا و کارگر ، خرید مصالح ساختمانی و غیره را داشته باشم و دقت نمایم که از نظر مالی مشکلی ایجاد نشود لازم به ذکر است که اکنون آن ساختمان به درمانگاه ثارالله اختصاص یافته است .
پنج ماه و نیم در تدارکات بودم .
روزی از طرف فرمانده گردان امام حسین علیه السلام اطلاع داده شد که آماده باشید تا در روز معینی به اتفاق کادر گردان به جبهه اعزام شویم شبی که قرار بود به جبهه اعزام شویم .
در سالن راه آهن اراک جمع شدیم .
خانواده رزمندگان هم جهت بدرقه به آنجا آمدند .
همسر من هم آمد .
ساعت دوازده شب سوار بر قطار شده و به اندیمشک و سپس از آنجا به مقر لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب واقع در شهرک بدر رفتیم .
مدتی در آنجا بودیم تا اینکه بسیجیان از شهرهای مختلف استان مرکزی و قم به جبهه ها آمدند و کار سازماندهی گردان ها شروع شد .
گردان ما که گردان امام حسین (ع) نام داشت سازماندهی گردید و من در آن گردان به عنوان فرمانده گروهان یکم منصوب شدم .
لازم به ذکر است که گردان امام حسن مجتبی نیز به فرماندهی حاج بشیر روشنی در مقر لشکر ۱۷ واقع در شهرک بدر حضور داشت
خاطره ادامه دارد…