بها وارج نهادن به خانواده در اسلام رفتاری است که هیچ ارزشی از آن بالاتر نیست؛ چون خانواده اساس وبنیان همه توفیقات وتعالی انسان وترقی یک جامعه در گرو استحکام بنیان خانواده است؛ لذا در مکتب اهل بیت خانوده جایگاه ویژه دارد. درسیره ومکتب امام حسین (ع) نماد‌های زیبا از اکرام و حرمت خانواده گزارش شده که الهام بخش ودرس آموز است.
۱-عشق به خانواده و اظهار آن
امام حسین (ع) به خانواده و همسران خود عشق می‌ورزید و دختران خود را دوست می‌داشت و این دوستی و عشق را اظهار می‌کرد تا برای مردم درسی باشد تا خوانواده را دوست داشته باشند.
در کلامی زیبا فرمود: من خانه‌ای را دوست می‌دارم که در آن سکینه و رباب هستند. این جمله نماد است، از عشق به همسر و فرزندان.
امام حسین (ع) عشق به خانواده را در صحنه‌های نبرد نیز با جدیت مطرح فرمود و عملاً این محبت را نشان داد و وفای خود به خانواده و اهلبیت و خانواده یاران خود نشان داد. وقتی عازم میدان بود یکی از دخترانش مقابل مرکب امام قرار گرفت حضرت از مرکب پیاده شد و او را نوازش کرد و به سوی خیمه‌ها باز گرداند. کراراً در روز عاشورا در گرداگرد خیمه‌ها می‌گشت و آنان را دلداری و به صبر دعوت می‌کرد.
۲- تربیت فرزندان
به تربیت فرزند باید برنامه داشت واین دستور قرآن ورسول الله است؛ امام حسین (ع) فرزندانی دارد که هریک نماد والگویی برای بشریت هستند؛ در همین کانون گرم است که فرزندی، چون علی اکبر (ع) تربیت یافته که وقتی از او پرسیده می‌شود مرگ در راه خدا برای تو چگونه است؟ جواب داد شیرین‌تر از عسل. در روزگاری که دنیاطلبی و گرایش به مادیات و ریاست طلبی و رفاه طلبی و گرایش به خوشگذرانی جامعه اسلامی را فراگرفته بود و امویان پس از پیامبر اخلاق و ارزش‌های اسلامی را به خوشگذرانی‌ها تبدیل کرده بودند فرزند جوان تربیت شده در کانون خانواده با محبت امام حسین (ع) این جمله را گفته است. روزگاری که ارزش جهاد از بین رفته و به فراموشی سپرده شده است و مردم برای رسیدن به مادیات حاضر شده اند فرزند پیامبر خود را با لب تشنه بکشند در این وضع اجتماعی این سخن زیبا از فرزند امام شهیدان شنیده می‌شود؛ بنابراین بهترین درسی که ما می‌توانیم از امام حسین (ع) بگیریم علاقه به خانواده و همسر و فرزندان است. چون چنین بستری می‌تواند فرزندان خوب تربیت کند تا جامعه ساز و زندگی ساز باشند. همسران امام حسین (ع) تا اندازه‌ای او را دوست می‌داشتند و باوفا بودند که پس از آن حضرت در فراغ و دوری امام گریستند و جان تسلیم کردند. پس کانون خانواده را باید با تأسی از امام حسین (ع) با محبت و عشق متقابل خدایی کرد تا این کانون بستر رویش انسان‌های بزرگ باشد و تا این خانواده پس از شهادت امام حسین (ع) حامل پیام او به جهانیان باشند، امام خانواده اش را دوست داشت تا این اندازه که آن‌ها را به همراه خود برد تا ادامه دهنده راهش باشند و چنین هم شد؛ مهر به خانواده و دوست داشتن خانواده را باید از امام شهیدان آموخت.
منبع: انتخاب شفقنا از اندیشه قم
۱-عشق به خانواده و اظهار آن
امام حسین (ع) به خانواده و همسران خود عشق می‌ورزید و دختران خود را دوست می‌داشت و این دوستی و عشق را اظهار می‌کرد تا برای مردم درسی باشد تا خوانواده را دوست داشته باشند.
در کلامی زیبا فرمود: من خانه‌ای را دوست می‌دارم که در آن سکینه و رباب هستند. این جمله نماد است، از عشق به همسر و فرزندان.
امام حسین (ع) عشق به خانواده را در صحنه‌های نبرد نیز با جدیت مطرح فرمود و عملاً این محبت را نشان داد و وفای خود به خانواده و اهلبیت و خانواده یاران خود نشان داد. وقتی عازم میدان بود یکی از دخترانش مقابل مرکب امام قرار گرفت حضرت از مرکب پیاده شد و او را نوازش کرد و به سوی خیمه‌ها باز گرداند. کراراً در روز عاشورا در گرداگرد خیمه‌ها می‌گشت و آنان را دلداری و به صبر دعوت می‌کرد.
۲- تربیت فرزندان
به تربیت فرزند باید برنامه داشت واین دستور قرآن ورسول الله است؛ امام حسین (ع) فرزندانی دارد که هریک نماد والگویی برای بشریت هستند؛ در همین کانون گرم است که فرزندی، چون علی اکبر (ع) تربیت یافته که وقتی از او پرسیده می‌شود مرگ در راه خدا برای تو چگونه است؟ جواب داد شیرین‌تر از عسل. در روزگاری که دنیاطلبی و گرایش به مادیات و ریاست طلبی و رفاه طلبی و گرایش به خوشگذرانی جامعه اسلامی را فراگرفته بود و امویان پس از پیامبر اخلاق و ارزش‌های اسلامی را به خوشگذرانی‌ها تبدیل کرده بودند فرزند جوان تربیت شده در کانون خانواده با محبت امام حسین (ع) این جمله را گفته است. روزگاری که ارزش جهاد از بین رفته و به فراموشی سپرده شده است و مردم برای رسیدن به مادیات حاضر شده اند فرزند پیامبر خود را با لب تشنه بکشند در این وضع اجتماعی این سخن زیبا از فرزند امام شهیدان شنیده می‌شود؛ بنابراین بهترین درسی که ما می‌توانیم از امام حسین (ع) بگیریم علاقه به خانواده و همسر و فرزندان است. چون چنین بستری می‌تواند فرزندان خوب تربیت کند تا جامعه ساز و زندگی ساز باشند. همسران امام حسین (ع) تا اندازه‌ای او را دوست می‌داشتند و باوفا بودند که پس از آن حضرت در فراغ و دوری امام گریستند و جان تسلیم کردند. پس کانون خانواده را باید با تأسی از امام حسین (ع) با محبت و عشق متقابل خدایی کرد تا این کانون بستر رویش انسان‌های بزرگ باشد و تا این خانواده پس از شهادت امام حسین (ع) حامل پیام او به جهانیان باشند، امام خانواده اش را دوست داشت تا این اندازه که آن‌ها را به همراه خود برد تا ادامه دهنده راهش باشند و چنین هم شد؛ مهر به خانواده و دوست داشتن خانواده را باید از امام شهیدان آموخت.
منبع: انتخاب شفقنا از اندیشه قم
