در «نظم نوین جهانی» کشوری هست که نیست؛ با جمعیتی قریب به ۷۱ میلیون نفر که مردمش از نژادها و قومیت‌های متفاوتی‌اند، به زبان‌های گوناگون حرف می‌زنند و مذهب یکسانی ندارند و پرچمی ندارند و اگر داشتند شاید رنگش سرخ و سیاه می‌بود. روزانه ۳۷ هزار نفر به جمعیت این کشور که جغرافیای ثابتی هم ندارد اضافه می‌شود؛ آدم‌هایی که کمتر وجه مشترکی دارند اما یک درد میان تمامشان مشترک است: آوارگی.