تابناک ایلام ، محسن شفیعی :: بدون تردید مهمترین وزارتخانه ، وزارت آموزش و پرورش بوده که با قریب به پانزده میلیون نوجوان و جوان بعنوان آینده سازان کشور و سرمایه گذاری برای تربیت این نسل که در واقع مدیران فردای مملکت ما خواهند بود ، مهمترین دستگاه کشور به شمار می رود و همین امر ، اهمیت آن را نسبت به هر وزارتخانه دیگری را سنگین‌تر کرده است .
وزارتخانه ای که طبق قانون ، بیست و هفت وظیفه قانونی بر عهده اش نهاده شده است تا با سرمایه گذاری انسانی از کودکستانها و تربیت کودکان لازم التعلیم تا سطوح متوسطه و به عنوان منبع پایه ای و تأمین نیروهای مورد نیاز وزارتخانه های علوم و آموزش عالی و بهداشت و درمان و آموزش پزشکی بتواند نسبت به تربیت نیروهای مورد نیاز همه وزارتخانه ها ، کشور را به سوی خودکفایی انسانی و تخصصی رهنمون نماید .
اینک در میان وزرای پیشنهادی دولت جناب رئیسی ، وزیر آموزش و پرورش بیش از بقیه وزیران مورد توجه و نقد جامعه قرار گرفته است و این به لحاظ اهمیت جایگاه فرهنگ و آموزش و نقش حیاتی این وزارتخانه قابل تبیین است که به نظر می رسد در هر دولتی باید زبده ترین و توانا ترین نیرو ، باسواد ترین و کارآمد ترین عنصر و شناخته ترین و فرهیخته ترین فرد فرهنگ ساز کشور برای این منصب مهم در نظر گرفته شود .
در حالیکه تنها سابقه کاری قابل اعتنای گزینه پیشنهادی ، مدیریت بنیاد فرهنگی رضوی مدارس عام المنفعه امام رضا بوده است و معلوم نیست تا چه میزان با ساختار ، شرایط و مختصات این وزارتخانه تناسب داشته باشد ؟
متأسفانه به دلیل ساختار دیوانسالاری و بوروکراتیک این وزارتخانه که شدیدا تمرکز گراست ، نخبه گزینی در سیستم مدیریتی آن نه تنها نمود چندانی نداشته بلکه به شدت نخبه گریز شده است و زمانی وضع را بیشتر آشفته و نابسامان خواهد کرد که بدانیم نگاه ایدئولوژیک و تنگ نظری های افراطی مجالی برای ظهور و بروز نیروهای خلاق و کارآمد و توانمند باقی نگذاشته و به کوچ فرهیختگان و نخبگان از این وزارتخانه انجامیده است و کسانی هم که به دلایل گوناگون باقی مانده اند ، انگیزه و اشتیاق از آنان گرفته شده است . و همین مسئله به یکی از اساسی ترین عامل گسیختگی و فاصله نیروهای صف و ستادی در این وزارتخانه بدل شده است .
اگر به این مشکلات ، کمبود نیرو و کادر آموزشی ، ناهماهنگی در تربیت نیرو برای رشته ها و دروس مختلف مورد نیاز ، ناموزونی در توزیع نیرو در جغرافیای کشور ، کمبود فضای آموزشی و غیر استاندارد بودن برخی از فضاهای آموزشی ، نادیده انگاری موقعیت و منزلت فرهنگیان و بی توجهی به معیشت آنان و طبقاتی شدن نظام آموزشی در کشور که هر ساله منجر به حذف با است./م
