تابناک ایلام، رضا اکرمی :: نقل است «ناصرالدین شاه قاجار نذر کرده بود هرسال یک روز از فصل بهار به سرخه حصار از نواحی معتدل اطراف تهران رفته و برای خود تفریح کند. این روز به دستورش دوازده دیگ بار می‌گذاشتند تا برایش آش نذری بپزند. موادش معمولاً شامل چهارده رأس گوسفند و حبوبات و سبزی و غیره بوده است.
ریخت و پاش‌ها و هیاهوی پخت آنقدر شلوغ و بی‌نظم اجرا می شود که بعدها در شلختگی ضرب‌المثل شده است»
هرکس در آش ناصرالدین شاه از اجرا تا پخت مشارکت می کرد ولو اینکه نهایتاً قاشقی از آن را نچشد در کیفیت آن مسئولیت داشت و پایش گیر بود!
سال هاست برای همه ساکنان شهر دهلران مشخص شده نه فقط وسایل خنک کننده و خانگی بلکه هر آنچه از فلز ساخته شده و حتی برخی اجسام پلاستیکی از آسیب بخار گوگرد چشمه آبگرم امنیت ندارند.
این نگرانی قبلاً با آمدن فصل گرما در ماه دوم بهار شروع می شد اما تجربه معلوم کرد تمام اختراعات و دست ساخته های انسانی در همه روزهای سرد و گرم، متأثر از فعل و انفعالاتی هستند که از تماس بخار ناشی از آب های رها شده در کانال های سطح شهر پدید آمده است .
نه بدنه و سپر و دستگیره ماشین ها و قطعات و سیم‌کشی های اندرونی امنیت دارند و نه در و پنجره ساختمان ها و اشیای خانگی!
تجهیزات بیمارستانی که خط مقدم این ماجراست جای خود دارد.این گَرد نامرئی به محض نشستن بر تمام اشیا، لایه نازکی به رنگ تیره ایجاد می کند و با هیچ ترفندی پاک نمی شود مگر اینکه بخشی از همان شئ را که قبلأ به مرور زمان خورده و اکسید کرده، بِکَند و دور بیندازند.
ضمن اینکه حجم فراوان آب های رها شده در کانال های سطح شهر و شیب تند آن ها خطراتی از جمله سقوط در کانال و غرق شدگی برای کودکان ایجاد کرده است. معضلی که روز به روز جدی تر می شود و علاوه بر نان آدم ها جان آن ها را نشانه رفته است.
مشکل آب چشمه ها برای ساکنین شهر دهلران آش کشک خاله شده است. هر جور رعایت کنی آخرش متحمل صدمه مالی خواهی شد. آن هم نه در یک روز یا یک فصل مشخص بلکه در تمام فصل ها و تمام روزها.
این هدیه طبیعت را که در همه ایام چند رنگ دارد و ظاهری تهدید آمیز به خود گرفته اما می شود این تهدید را به یک فرصت در توسعه گردشگری تبدیل کرد.
اما دیگی که کیفیتِ پختش هربار به کنش خواسته های عمومی مرتبط می شود و از طرف دیگر به عهدنامه هایی که واکنش های سیاسی و احساسی به افکار عموم هستند وابسته بوده، بعید است طوری بجوشد که به این زودی منفعت عمومی داشته باشد.
پس از شش هفت سال تجربه و یقین عمومی از تأثیر ویرانگر بخار آب های جاری در سطح شهر و استفاده زیرکانه شهرداری در نظافت مجانی کانال ها تا امروز هیچ مسئول مربوطه اعم از فرماندار و شهرداری و هرکس تعهد عمومی در قبال مردم دارد نتوانسته یک سانتی متر قدم اورژانسی در خدمت حقیقی برای مردم شهر به ویژه خانواده های بی بضاعت که حکم نان شب دارد، بردارند.
کلنگی که برای شروع به زمین زده می شود یک زمان ویژه برای پایان دارد و امیدواری به اتمام کار در مرحله اول به اصرار در پیگیری و جذب اعتبار منوط است. چه کاری مهمتر از این مسئله که مساوی با معیشت مردم است؟
حفر یک کانال کم عرض با بیل مکانیکی و نصب چند لوله را با کانال های بزرگ و هزینه بر در گوشه و کنار سدها مقایسه کنید و امتداد همان کانال های گسترده را تا دورترین قطعات از زمین های کشاورزی بنگرید تا حساب کارهای اساسی در قیاس با اقدامات نصفه و نیمه دستتان بیاید.
اگر از همان ابتدا طی فراخوانی عمومی برای جذب اعتبار و کمک های مردمی دعوت به عمل می آمد ممکن بود تحقق این کار سال ها پیش صورت بگیرد.
لااقل می شود قبل از هرچیز از گردش آب چشمه ها در کانال های شهر و صدمات آن جلوگیری کرد و سپس به پروژه اصلی پرداخت. به این صورت شاید بتوان برای حل این مصیبت بومی به قدم های بعدی امیدوار بود و دردهای نقدی مردم را درمان کرد.
به هر حال در سال هایی که سایه تورم اقتصادی سنگین تر شده و کرونا به همه چیز شوک وارد کرده بارگران تعمیر وسایل شخصی و خانگی از هر نوعش در سبد مخارج شهروندان دهلرانی همچنان با اکراه و به اجبار گنجانده می شود.
گویا بدهی و وامِ درازمدت مردم به چشمه های آبگرم قرار نیست به این زودی آخرین قسطش ادا شود و این قصه همچنان ادامه دارد.
|
بیشتر بخوانید : |
