ما در هفته کودک قرار داریم و این روزها بهانه ای است برای توجهی دوباره به کودک و دوره کودکی. دوره ای که زیربنای شخصیتی جامعه تا حد بسیار زیادی در همین شش سال نخست شکل می گیرد.
اگر می خواهیم کودکان ما در آینده به انواع فقر و ناتوانی دچار نشوند باید بذر توانگری در کودکانِ ایران بپرورانیم و از توجه به این موارد غافل نشویم:
- پرهیز از آموزش مستقیم به کودکان به ویژه در مورد نکات اخلاقی
- ارایه پاسخ‌های سنجیده به پرسش‌های کودکان و پرهیز از ارائه یک پاسخ به همه
- حرف زدن و قصه گفتن برای کودکان
- هم‌بازی شدن با کودکان و ارتباط کامل چشمی با آنها به نحوی که حس کنند به آنها اهمیت می دهیم.
- تشویق، تشویق، تشویق!
- وقتی با کودکان به سر می بریم، صبور باشیم و با پرسش های مکرر آنها با حوصله برخورد کنیم.
- مشارکت دادن بچه‌ها در تصمیم‌گیری‌ها و نظرخواهی از آن ها حتی اگر اِعمال نکنیم.
- فراهم آوردن محیط شاد، پرانرژی و مملو از امید و امنیت در خانه و محیط‌های آموزشی و تربیتی
- پرهیز از انتقال مشکلات، کاستی‌ها و دشواری ها در حضور کودکان
- بها دادن به خردسالان در جمع های خانوادگی و دوستان و مراقبت از شخصیت آنها
- افزایش مطالعه و تقویت توانمندی های فکری، روحی و روانی والدین و مربیان
- همجواری و مصاحبت با افراد موفق در دیدارهای دوستانه و خانوادگی
- انتقال پیام‌های آموزشی و اخلاقی به شیوه کاملا غیرمستقیم و در قالب روش های مورد علاقه کودکان با کودکان مهربان و صمیمی باشیم و در عین حال در برابر خواسته های نامعقول آنها قاطع و منطقی.
- موانع تخیل را از سر راه برداریم و مانع پرواز پرنده خیال و رؤیاهای کودکان نشویم!
- مایه آرامش و امنیت کودکان و فرزندان پیش دبستانی خود باشیم. بچه ها در این سنین جنب و جوش دارند، می سازند، خراب می کنند و دوباره می سازند و ما باید با آن ها بسازیم و همراهی شان کنیم.
- کمتر تذکر بدهیم و بیشتر آزادی عمل و میدان آزاد فعالیت برای آن ها فراهم کنیم./ح
