پائو باسكاتو عكاس در اينكه در زمانی حساب شده در مكان درستي باشد، بي نظير است. طي چهار سال گذشته، او لنز دوربينش را روي خيابان هاي شهر متمركز كرده و توهمات را جستجو مي كند.
سبك عكاسي توهمي او روي دو يا چند رويداد عادي تأكيد داشته و موجب مي شود اين رويدادها به خاطر با هم بودن جادويي به نظر برسند؛ برای نمونه، باسكاتو فقط در زاويه درستي ايستاده و لحظاتي را شكار مي كند كه پوزه سگ كاملا با شير آب همتراز است يا سر مرد در توده اي از دود ناپديد مي شود.
باسكاتو جستجوي اين اتفاقات را لذت بخش مي داند. او مي نويسد: «اين براي من يك بازي بوده و شهر، زمين بازي من است.»؛ اين یعنی او قلب جوانی دارد و فرد بالغ نااميدي نيست.
باسكاتو توضيح مي دهد: «ما ديوارهايي مي سازيم كه محكم تر، جدي تر و بزرگسال تر به نظر برسند و در نتيجه، آن بخشی كه ما را كودك می سازد، رها مي كنيم؛ بخشي كه حياط خلوتمان را به سرزمين عجايب و درخت را به دژ تبديل مي كند.» بنابراین، توانايي ديدن جهان با چشمان يك كودك در هسته آثارش به چشم می آید.
او مي نويسد: براي من بازي آگاه بودن از لحظه وجود دارد، ولی با اين وجود كاملا پذيراي آن چه اتفاق مي افتد، هستم.» اين نگرش است كه آرامش خوشي را به عكس هاي او داده و دیدن آن ها را دل انگيز مي سازد.
باسكاتو در پاييز 2008، نمايشگاهي به نام Hopscotch در فوتوگرافيئنز در اسلو (نروژ) برگزار کرد و شما مي توانيد بسياري از تلاقي هاي عكاسي اش را در Flickr اش ببينيد.
