به گزارش تابناک ایلام؛ در همین راستا با فرید الوندی پیشکسوت بوکس ایلام همراه هستیم و از روزهای خوشحالی گذشته و بغض های الان ورزش بوکس می گویید و می شویم.
جناب آقای الوندی از روزهایی برایمان بگویید که بوکس در ایلام شروع به کار کرد.
از همان ابتدا یعنی در سال ۶۸ که ورزش بوکس در ایران رسمی شد و اجازه فعالیت دریافت کرد، ورزش دوستان و کسانی چون جناب رسولی که واقعا از نظر اخلاقی و حرفه ای زبان زد بودند بنیان این ورزش را در ایلام گذاشتند و با همان امکانات محدود اما با عشق چارچوب ورزش بوکس را بنا کردند.
در آن سالها ما توانستیم در کشور صاحب قهرمانی شویم؟
دقیقا سه سال بعد زحمات آقای رسولی به بار نشست. من توانستم در مسابقات کشور مقام سوم کسب کنم و مدال برنز را به گردن بیاویزم. آقایان شیخی، مجید کمریان، مسعودی و خیلی های دیگر توانستند مدال های رنگینی به ایلام بیاورند و حتی به اردوی تیم ملی هم دعوت شوند. آن روزها به گونه ای داشت ورزش بوکس پیش می رفت که استان هایی که مدعی قهرمانی کشور بودند با نام ایلام لرزه بر اندامشان می افتاد. اما متاسفانه آن شور و انگیزه ای که در ورزشکاران ما به وجود آمد روبه کاستی شد و اینگونه است که اتفاقی در ورزش بوکس نمی افتد.
در حال حاضر ایلام در برخی از رشته های ورزشی دارای جایگاه خوبی از نظر اجتماعی و امکانات آموزشی است، بنطر شما بوکس در چه جایگاهی قرار گرفته است؟
باید اذعان داشت بوکس جایگاه خوبی ندارد و در واقع مانند جوانی است که بدنش در حال مبارزه با بیماری مهلکی باشد و همچنان در حال مبارزه است. بوکسِ سال ۶۸ با وجود امکانات کم، با بوکسِ پر امکانات الان قابل مقایسه نیست. آن سالها ما با تمام کاستی هایی که داشتیم نتیجه می گرفتیم ولی اکنون چند سالی است نه تنها مقامی کسب نمی‌کنیم که رتبه ۳۱ کشور شده‌ایم. البته اینکه اتفاقی در این سالها در بوکس رخ نداده است از سر ناتوانی ورزشکاران نیست، بلکه از چیز دیگری به نام مدیریت و ناتوانی و بعضا بی‌کفایتی آنان درفراهم کردن بستر مناسب برای شکوفا شدن استعدادهای نهفته جامعه است.
می‌شود واضح‌تر توضیح دهید؟
بله. ببینید ورزش بوکس یک ورزش انفرادی است. شاید برخی فکر کنند اگر در این جور رشته‌ها کسی حائز رتبه شود و مدالی کسب کند، تنها از توان فردی وی بوده است درحالی که اگر کادر فنی و مدیریت با دانش و با لیاقت نباشد شاید هیچ ورزشکاری نتواند حتی در رتبه بندی هم قرار گیرد. ما در گذشته ودر حال حاضر پتانسیل‌های زیادی داشتیم و خواهیم داشت، اما تفاوت در نوع مدیریت و دغدغه‌های کادر فنی بود. در گذشته مدیریت کاردان و دلسوز بودو منجر به اخذ چندین مدال در رشته بوکس و حتی دعوت افراد به تیم ملی شد واین روزها خبری از مدیریت کاردان ودلسوز نیست و وضعیت ما هم بهتر از رتبه 31 کشور نیست. در واقع برنامه‌ریزی در مدیریت کنونی وجود ندارد، اصلا رتبه 31 شدن نیاز به برنامه ریزی دارد به نظر شما؟
آیا مدیریت از نظر سیستم اداری و اداره کل روزش و جوانان دارای نقص است یا از طرف خود هیئت ورزش بوکس؟
به نظر من هردوی این قسمت‌ها دارای اشکال هستند؛ چراکه اگر سیستم ادارای دارای هدف و دغدغه باشد برای کسی که چهار سال متوالی آخر کشور می شود، پیشنهاد مسئول کمیته داوران صادر نمی‌کند و برای ریاست دوره‌ی بعدی هیئت بوکس از وی حمایت نمی‌کند. در اینجا دو عامل بانی این اتفاقات می‌تواند باشد، اول اینکه شاید ورزش بوکس برای دستگاه اجرایی مربوطه مهم نباشد که هیچ نظارتی بر عملکرد هیئت بوکس ندارد. در نگاه دوم ممکن است بحث رانت مطرح باشد که به مراتب خطرناک تر از عامل اول است؛ چراکه در این نگاه شایستگان ورزش بکس به خاطر روابط کنار گذاشته می شوند وممکن است آینده ورزش به طور کلی در مسیر دیگری قرار گیرد.
چرا رتبه‌ی آخر هستیم؟
ببینید ممکن است کاری هم کرده باشند، اما چیزی که ما در خروجی این هیئت می بینیم آخر شدن کشور آن هم برای چهار سال متوالی است. آیا برای آخر شدن زحمتی باید کشید؟ هر کسی هم می تواند این رتبه را کسب کند و هیچ نیازی هم به دانش ندارد. فردی که اکنون در رأس هیئت بوکس ایلام قرار دارد ممکن است در جای دیگری خیلی موثر واقع شود و منشا برکات زیادی هم باشد، اما مهم این است هیئت بوکس جای ایشان نیست و این را هم باید خودش پس از چهار سال آخر شدن فهمیده باشد. این اتفاق باعث شده است که در ورزش بوکس کسانی که دارای سواد و دغدغه هستند به حاشیه رانده شوندوبی دانش‌ها به متن کار قرار گیرند وبا این فرمان مانهتنها به مقصد نمی‌رسیم که به ته دره سقوط خواهیم کرد.
آیا واقعا رییس هیئت می‌تواند در توسعه و پیشرفت یک ورزش موثر باشد؟
درست است که من می‌گویم داشتن یا نداشتن رییس هیئت تفاوتی ندارد، اما این خاص ایلام ایلام در ورزش بوکس است؛ چراکه اتفاقا در کشور بوکس وضعیت خوبی دارد و همه هم دیدند که در مسابقات آسیایی ورزشکاران ایرانی اغلب مدال ها را درو کردند. در ایلام اگر رییس هیئت داشته باشیم (کسانی که اکنون هستند) 31 کشور می شویم و اگر هم نداشته باشیم در رتبه بندی قرار نمی‌گیرد که در واقع در صورت مسئله هیچ تفاوتی احساس نمی‌شود. من مطمئن هستم که اگر رتبه بدتری وجود داشت حتمن آن را در آغوش می گیرفتیم و اصلا هم عاری نداشتیم. ورزش استان باید قدری به فکر آبرو و ارتقاء ورزش استان باشد تا نان قرض دادن و حمایت از افراد ناتوان و ناکارآمد. البته آقایان ناراحت نشوند؛ چرا که خودشان با این کارنامه اثبات کرده‌اند که توانایی مدیریت ورزش بوکس را ندارند و باید به جایی کوچ کنند که در آن توان و دانش دارند. من فکر می کنم که ورزشکاران بوکس برای مدیران ورزش استان اهمیت ندارند که اگر اینگونه بود اکنون ما رتبه بالاتری داشتیم./ح
|
بیشتر بخوانید |
