تفاوت اینترنت بین المللی با داخلی چیست؟

اینترنت کاری کرده که فرستادن یک پیام، از شکل فیزیکی خودش در آمده و با ده برابر سرعتی انجام شود که نامه‌های قرن بیستم به مقصد می‌رسیدند؛ فضای سازنده ای در عصر ارتباطات که البته به دو نوع داخلی و بین المللی تقسیم می شود.

در ادامه تلاش می شود تا به تفات این دو نوع اینترنت اشاره شود:

اینترنت بین‌الملل

در چهل سال گذشته، سیستم جهانی ارتباط از راه دور  (global telecommunications) و فراهم‌کنندگان خدمات اینترنتی (Internet Service Providers یا ISP ها) ساختاری بسیار گسترده برای ارتباط ساخته‌اند که شهر‌ها و کشور‌های مختلف از طریق آن، به هم وصل می‌شوند. اینترنت بین‌‍الملل، برای لجستیک جهانی، برق، گاز، آب، دولت، ساخت و ساز‌های بزرگ، فروش و… ضروری است. اما این سرویس‌دهندگان کجا مستقر هستند؟ نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که شانزده کمپانی (که در هفت کشور مختلف قرار دارند) مرکز شبکه  اینترنت بین‌الملل هستند که هر کدام مسئول کمی بیش از یک درصد اتصالات آن هستند.   شرکت Level ۳ Communications در ایالات متحده، مرکز این شبکه است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید شرکت‌های آمریکایی، صاحب بیش از چهل درصد لینک‌ها در جهان هم هستند.

چگونگی کار کردن اینترنت بین‌الملل

شاید این سوال برای شما هم پیش آمده باشد که “اینترنت چطور کار می‌کند؟ ”. اینترنت بین‌الملل، در واقع یک شبکه خیلی بزرگ از کامپیوتر‌های اختصاصی است که روتِر یا router نام دارد. کار هر روتر، اطلاع از شیوه جابجایی بسته‌های کوچک اطلاعات از مبدا به مقصد است. هر بسته، تا رسیدن به مقصد نهایی‌اش می‌تواند از چندین روتر رد شود. به بسته‌های جابجا شونده بین مقاصد مختلف هاپ (hop) می‌گویند. اولین روتر‌های اینترنت، در سال اختراع این شبکه یعنی ۱۹۶۹ تنها چهار کامپیوتر بودند، اما این روز‌ها میلیون‌ها کامپیوتر در سر تا سر جهان میزبان شبکه هستند. فناوری که اینترنت بین‌الملل یا شبکه جهانی برای انتقال پیام استفاده می‌کند، یک فناوری ساده است که نزدیک به صد و چند سال پیش به وجود آمده: فیبر نوری. فیبر‌های نوری یا همان کابل‌ها این روز‌ها از طریق خشکی و دریا، به نقاط زیادی از جهان کشیده شده‌اند تا مردم همه قاره‌ها بتوانند به این شبکه دسترسی داشته باشند.

بعضی از اپراتور‌های اینترنت در کشورمان، هزینه‌های ترافیک داخلی و ترافیک خارجی را تفکیک کرده‌اند و قیمت‌های متفاوتی برای این خدمات دریافت می‎کنند. سایت‌هایی که روی سرور‌های داخلی اجرا شده‌اند (مثل خبرگزاری‌ها، سایت‌های بانکی، سایت مدارس و دانشگاه‌ها، شبکه‌های اجتماعی ایرانی و…) سایت‌های داخلی هستند و سایت‌ها و اپلیکیشن‎هایی روی سرور خارجی، ترافیک خارجی محسوب می‎شود.

چند سالی هست که سازمان مخابرات ایران اعلام کرده است هزینه ترافیک در سایت‌های داخلی، کمتر از سایت‌های خارجی خواهد بود.

در همین راستا سازمان تنظیم مقررات دویست سایت پربازدید ایرانی را مشخص کرد و با تفکیک آن‌ها، هزینه اینترنت مصرفی کاربران را کاهش داد. با اجرای این قوانین، کاربران علاوه بر پرداخت هزینه کمتر نسبت به اینترنت بین‌الملل سرعت دسترسی و دانلود بالاتر را هم تجربه می‌کنند.

ترافیک داخلی مربوط به سایت‌ها و پیام رسان‌هایی است که سرور آن در داخل ایران وجود دارد. برای مثال سرور‌های شبکه اجتماعی اینستاگرام، خارج از ایران است؛ بنابراین ترافیک داخلی به آن تعلق نمی‌گیرد و با ترافیک بین المللی محاسبه می‌شود. شایان ذکر است که ترافیک بین الملل دوبرابر ترافیک داخلی است.

از ابتدای قرن بیست و یکم، دسترسی کاربران در کشور‌های مختلف به اینترنت بین‌الملل چند برابر شده. برای مثال در سال ۲۰۰۰ در قاره آفریقا، تنها ۲% مردم به اینترنت دسترسی داشتند، این آمار در سال ۲۰۱۹ به ۲۸.۲% رسیده. توجه داشته باشید که بیشتر بخش‌های آفریقا شهرنشین نیست. در کشوری مثل ایالات متحده آمریکا، همین آمار از ۳۶% در سال ۲۰۰۰ به ۷۷.۲% رسیده. همین آمارها، به ما می‎گویند که نقش شبکه اینترنت بین‌الملل در زندگی بشر و البته ارتباطات مهم سیاسی و اجتماعی روز به روز بیشتر می‎شود (شاید حتی بیشتر از چیزی که امروز تجربه می‌کنیم) و ارتقا کیفیت، سرعت و محتوای اینترنت نیاز به تعداد زیادی متخصص دارد. اینترنت آینده، ده‌ها برابر بهتر از امروز است!

منظور تعرفه‌های غیر حجمی یا نامحدود

برخی از کاربران تصور این را دارند که طرح‌های خود نامحدود است در حالی که اینطور نیست. تعرفه‌های جدید با عنوان غیر حجمی به کاربران ارائه خواهد شد. سرویس‌های غیر حجمی به این معناست که ارتباط اینترنتی شما وابسته به حجم نیست و شما پس از مصرف ترافیک‌های منصفانه هم می توانید از اینترنت استفاده کنید، اما به جای قطع اینترنت با کندی سرعت مواجه خواهید شد که جهت رفع آن باید ترافیک جداگانه خریداری کنید

شبکه ملی اطلاعات یا همان اینترنت ملی چیست؟

شبکه ملی اطلاعات  شبکه ای است که به منظور بهبود ارتباطات داخلی و افزایش کنترل و کاهش هزینه های ارتباطی درون کشور طراحی شده است.

برای اولین بار این طرح در دولت نهم، توسط وزیر ارتباطات محمد سلیمانی، مطرح شد. سیاست اجرایی برای شروع به کار شبکه ملی اطلاعات بر مبنای قطع ارتباط کاربران داخلی با شبکه بین المللی وب بوده است که این امر یکی از بزرگ ترین دغدغه های کاربران اینترنت در ایران بوده است. تأکید مسئولان در دوره نهم بر بی نیاز شدن کاربران ایرانی از اینترنت خارجی بوده است. اما این طرح در آن دوره به دلایل زیادی نتوانست اجرایی شود و در دوره دهم با تغییر کردن وزیر ارتباطات، نحوه اجرای آن دچار تغییراتی شده است.

وزرای دوره دهم، رضا تقی پور و محمد نامی با هدف اصلاح این طرح، تعریف صحیح تری از این طرح را ارائه دادند تا بتواند فضای منفی ایجاد شده حاصل از طرح پیشنهادی دوره قبل را کاهش بدهند که البته باز هم توفیقی در این زمینه بدست نیاوردند.

در برنامه پنجم توسعه، تعاریف و مفاد مشخصی برای اینترنت ملی، همچنین ردیف بودجه برای اجرایی این طرح در نظر گرفته شد و مجلس سعی کرد با تعریف اهداف اینترنت ملی فضای منفی نادرست ایجاد شده در بین کاربران ایرانی را تلطیف دهد.

طبق قانون جدید، شبکه ملی اطلاعات مبتنی بر پروتکل اینترنت (IP) خواهد بود و سوئیچ ها، مسیریاب ها و مراکز داده ای نیز در کنار آن به کار گرفته خواهند شد تا درخواست های دسترسی داخلی به اطلاعاتی که در داخل کشور نگهداری می شوند از طریق شبکه خارجی اینترنت قابل دسترس نباشند. همچنین در تبصره ای از قانون شبکه ملی اطلاعات امکان ایجاد شبکه های اینترانت و امن نیز برای مشترکین داخلی فراهم شده و دولت ملزم به ایجاد دسترسی ۶۰ درصد خانوارها به شبکه پر سرعت و ۱۰۰ درصد کسب و کارها به این شبکه می باشد.

سوال ایجاد شده این است تمام این اطلاعات فنی چه تفاوت هایی در وضعیت کاربران اینترنت ایران ایجاد می کند؟

طبق قانون مصوب، کاربران ایرانی به راحتی می توانند از شبکه جهانی وب استفاده کنند و تغییری محسوسی در شرایط استفاده از شبکه جهانی وب ایجاد نشده است و فقط تعرفه استفاده از اینترنت داخلی و خارجی تغییر کرده است و این تفاوت تعرفه اخیراً ابلاغ شده و البته تا زمان اجرای آن مدت زمانی باقی است.

هدف اصلی شبکه ملی اطلاعات چیست؟

در واقع هدف اصلی شبکه ملی اطلاعات، ایجاد شبکه ای پر سرعت و امن برای کاربران و کسب و کارهایی است که نیاز به استفاده از اینترنت بین المللی ندارند و بیشتر نیاز به استفاده از اینترانت دارند.

سازمان های دولتی، نهادهای اداری و قضایی، بانک ها، مدارس و دانشگاه ها نمونه های هستند که می توانند از طریق یک شبکه اینترانت با یکدیگر در ارتباط باشند و اطلاعات لازم را با سرعت بالا با هم به اشتراک بگذارند. سرعت اینترانت به دلیل عدم دسترسی کاربران خارجی بالا است و تبادل اطلاعات در آن دارای امنیت بالای است.

درصورت برقراری ارتباط اینترنت ملی بین سازمان هایی مانند صدا و سیما و شبکه اینترنت کشور کاربران خانگی می توانند از پخش آنلاین و با کیفیت بالا استفاده کنند.

در مصوبه شورای عالی فضای مجازی نیز به این مورد اشاره شده که زیر ساخت های ارتباطی شبکه ملی اطلاعات مستقل، داخلی و حفاظت شده نسبت به شبکه های اینترنت بین المللی است و برای ارتباط با اینترنت بین المللی امکان تعامل مدیریت شده تعریف شده است.

مزیت های اینترنت ملی

اینترنت ملی در برخی از کشورها به غیر از ایران نیز مورد استفاده قرار می گیرد. کاربرد استفاده از اینترنت ملی برای موارد مهم و امنیتی قابل توجیه است.

برخی از مزایای استفاده از اینترنت ملی:

• کاهش هزینه های اینترنت جهانی
• امکان اتصال ایمن با سرعت بالا و هزینه کم واحدهای مختلف یک سازمان یا یک شرکت در نقاط مختلف کشور
• افزایش امنیت برای مواردی مثل تراکنش های بانکی یا کاربردهای دولتی و سازمانی
• افزایش پایداری ارتباطات مهم داخلی
• کاهش خطرات حمله های مخرب از سطح جهان روی سرویس های دولتی و امنیتی

تفاوت هزینه اینترنت ملی و اینترنت جهانی

با توجه به این نکته که ارتباطات در اینترنت ملی از مسیر جهانی عبور نمی کند بنابراین هزینه آن نیز هم کمتر است.

برخی از سایت های فیلم و سریال بخش زنده تلویزیون با اپراتور های اینترنت قرارداد های را منعقد کرده اند که شما می توانید در این سایت ها با اینترنت مجانی به تماشای فیلم و یا سریال مورد علاقه خود بپردازید. برخی از سایت های پر بازدید داخلی روی این شبکه ها واقع شده اند و کاربران می توانند از اینترنت نیم بها استفاده کنند.

امیدواریم که هزینه ها و موانع و مشکلات موجود در استفاده از این سایت ها کاهش پیدا کند تا ارتباطات که کاملا داخلی هستند با سرعت نامحدود و کیفیت بالا و قیمت ارزان در اختیار کاربران قرار بگیرد./ح

سایت صفر و یک