روز پنجشنبه، اجتماع "سلام فرمانده" در استادیوم آزادی تهران برگزار شد. در این باره نکاتی به ذهن متبادر می شود:
1 - برنامه ریزی مراسم، قبل از فاجعه متروپل آبادان انجام شده بود. با این حال جا داشت بعد از حادثه مرگبار آبادان که کشور در غم و ماتم بود، مراسم را لغو یا به زمان دیگری موکول کنند. مناسبت و مناسک مذهبی خاصی هم مانند نماز عید فطر نبود که بگویند نمی شود جابجا کرد.
این که در گوشه ای از کشور، عده ای از هموطنان مان زیر آوار مانده باشند و هر روز جسد بیرون بیاید و خانواده ها با چشمان گریان و دل های نگران در جست و جوی عزیزان شان باشند و درست همزمان با آن، در پایتخت، عده ای دور هم جمع شوند و آهنگ بزنند و سرود بخوانند و پرچم تکان دهند و دست بزنند و هورا بکشند و بوق بنوازند، نه با فرهنگ ایرانی همخوانی دارد و نه با آموزه های دینی.
بی توجهی مطلق به آنچه در آبادان رخ داد، به هیچ روی شایسته نبود. به راستی آیا برگزاری چنین مراسمی همزمان با روزهای فروریختن پلاسکو در تهران، حتی قابل تصور بود؟
بهتر است برگزار کنندگان، خود را پشت نام مبارک امام زمان (عج) پنهان نکنند و با ادعاهایی از جمله این که جمع شده بودند تا فقط شعری درباره آن حضرت بخوانند، تجمع را خالی از شور و شادی جلوه ندهند که فیلم هایش در دسترس همه است؛ اتفاقا فارغ از بحث آبادان، این شادی و هیجان و حال خوب از نقاط قوت این مراسم بود و ای کاش همیشه، همه مردم ایران و از جمله شرکت کنندگان در این مراسم، همیشه و همه جا این گونه شاد و با نشاط و پر انرژی باشند.
2 - این همایش چه دستاوردی داشت؟ آیا می خواستند بگویند نظام و انقلاب این همه حامی دارد؟ این که تحصیل حاصل است و مگر همین 4 ماه قبل در راهپیمایی 22 بهمن، نه فقط در تهران که در کل کشور، افراد بیشتری در حمایت از نظام به خیابان ها نیامده بودند؟
تنها حاصل این گردهمایی می تواند این باشد که عده ای از شهروندان تهرانی، یک عصر دلپذیر را با ترانه مورد علاقه شان گذراندند که به نظرم دستاورد بزرگی است و همه شهروندان حق دارند از فضاهای عمومی شهرشان و نیز از هنر مورد علاقه شان لذت ببرند، خاصه آن که با خانواده هایشان همراه باشند.
3 - این که دهها هزار شهروند ساعات خوشی را کنار هم گذراندند و حال شان خوب بود، اساساً عالی است. فقط یک سوال می ماند و آن این که آیا امکانات حاضر برای همه شهروندان نیز فراهم است و مثلاً استادیوم آزادی را به همین شکل در اختیار خوانندگان دیگر و هواداران شان قرار می دهند تا آنها هم عصر را کنار هم خوش باشند؟ یا فقط باید ابوذر روحی (خواننده سلام فرمانده) گوش کنند؟
و مگر نه این است که امکانات عمومی متعلق به همه است؟
4 - حالا که گردهمایی برگزار شد، چرا برخلاف سیاست رسمی همان نظامی که به حمایت اش برخاسته اند هم شعر و شعار می گویند؟ مگر نه این است که سیاست نظام و دولت مطلوب اکثر حاضران در استادیوم آزادی، تنش زدایی از روابط ایران و عربستان است و دو کشور در حال مذاکره اند؟
جالب اینجاست که تلویزیون هم این شعرخوانی را پخش زنده می کرد:
در حمله ما یک اثر از دیو نماند
یک خانه سالم به تلاویو نماند
این آل سعود ، آینه مکر یهود است
چون روز فرج مهلکه آل سعود است
آن روز که مکه شود آزاد چه زود است
این‌ها نفس آخر این آل سعود است
این که عده ای می خواهند روابط ایران با دنیا همیشه تنش آلود باشد، اینک نه گزاره ای محل بحث، که امری قطعی است و برای این کار فرقی نمی کند که سفارت آتش بزنند یا شعر بسازند؛ مهم تخریب روابط است.
5 - مسوولان محترم بدانند و آگاه باشند که هر چند استفاده از هنر در تبلیغ انقلاب و نظام، ارزشمند است اما هیچ چیز جای کارآمدی را نمی گیرد. برگزاری گردهمایی هایی مانند سلام فرمانده، در شرایطی که مشکلات معیشتی مردم رو به تزاید است، ای بسا اثر عکس نیز بگذارد.
خطاب به مسوولان باید گفت که شما کار اصلی تان را که بهبود شرایط زندگی مردم ایران است انجام دهید، خود مردم به طور خودجوش، بسیار بهتر از سلام فرماندهی را که شما تولید کرده اید می سرایند و با جان و دل می خوانند... و مگر در طول 8 سال دفاع مقدس ندیدید؟!/ح
سلام ما برای دوری از دعوا و ناراحتی در خانواده با دستگاه کنترل تلویزیون صدای خوانندگان مثل حجت اشرف زاده و ستار ومعین و هایده ومهستی و سلام فرمانده را mute می کنیم...متاسفانه بعد شنیدن این صداها شنوندگان آن بعد چند دقیقه یا نیم یا یک ساعت با هم دعوا کرده وبه جان هم افتاده وبه فحاشی و غیبت و طلاق پرداخته اند افسرده شده اند...حضرت علی علیه السلام می فرماید سرود نوحه ابلیس بود در فراق بهشت...وشیطان با یارانش که ما آنها را نمی بینیم ولی آنها ما را می بینند به فرموده قرآن بین شنوندگان سرود دعوا و ناراحتی در ست می کند و همین باعث ادامه درگیری بین خودشان می شود وقتی آرامش خودرا در موقعی که شنونده سرود هستیم با غیر آن مقایسه کنیم می فهمیم که بعد سرود به دعوا و ناراحتی و افسردگی کشانده شده ایم تا قبل از اینکه شنونده سرود باشیم